Σάββατο 17/12
Πήγα στο Golden Hall. Εκεί, το Βήμα Fm διοργάνωνει bazaar βιβλίου (1 βιβλίο προς 1 ευρώ) με σκοπό ΟΛΑ τα έσοδα να διατεθούν στα Κέντρα Αλληλεγγύης των Δήμων Αθήνας και Καλλιθέας. Βόλταρα λίγο και στα μαγαζιά, και τους στολισμένους διαδρόμους. Κόσμος παντού, καταναλωτικό πνεύμα 0,98%. Ελάχιστοι κρατούσαν τσάντες, οι περισσότεροι απλά περπατούσαν και χάζευαν τις βιτρίνες, τα μαγαζιά ήταν μισοάδεια. Στα "βιβλία" η ουρά ήταν τεράστια.
Κυριακή 18/12
Σήμερα ήμουν στα μέρη μου, στον Πειραιά. Η κίνηση ήταν αφόρητη. Περπατώντας είδα πως έκλεισε και το Metropolis, σημείο αναφοράς στις συναντήσεις των σχολικών μου χρόνων. Ύστερα πήγα στην Σωτήρος, είχα πολύ καιρό να δω τόσο κόσμο. Από τη μια κλειστά, εγκαταλελειμμένα μαγαζιά και από την άλλη έμποροι με κεράσματα και "happenings" προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τον κόσμο. Στην πλατεία Κοραή υπήρχαν ορισμένα παιχνίδια για τα παιδιά, είχε και καρουζέλ. Οι γονείς τους δεν χαμογελούσαν, ήταν σκυθρωποί. Η εικόνα στενάχωρη, σαν σκηνή από τα Χριστούγεννα του Σκρουτζ.
Δεν αγόρασα τίποτα παρά μόνο κουτιά για να βάλω τους κουραμπιέδες που θα έφτιαχνα το βράδυ. Είναι μια πειραγμένη συνταγή με αλάτι και πιπέρι, ελπίζω να βγουν νόστιμοι. Η έξοδος τελείωσε με φαγητό. Στη συνέχεια παιχνίδι με τα ξαδερφάκια μου.
8.30 μ.μ.
Γύρισα σπίτι και μέχρι να έρθει το βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου κάθησα στον υπολογιστή για χαζολόγημα και διάβασα αυτό. Μιλάει για γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους καθώς δεν μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα. Βούρκωσα. Προσπάθησα να κατανοήσω πως γονείς αντέχουν να αφήσουν το παιδί τους. Μάλλον δεν το παλεύουν αρκετά, σκέφτηκα. Ίσως πάλι, με αυτή την κίνηση, προσπαθούν να τους εξασφαλίσουν έστω μια στέγη αφού οι ίδιοι, πλέον, δεν μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα. Στο μυαλό μου άρχισε να σχηματίζεται ένας πίνακας SWOT. Δυνατά, αδύνατα σημεία, ευκαιρίες, απειλές.
1η περιπτώση: Η ζωή ενός παιδιού με μια οικογένεια που δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα.
2η περίπτωση: Ένα παιδί, στα σκαλιά ενός ιδρύματος που θα του εξασφαλίσει ό,τι δεν μπόρεσαν οι γονείς του.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Πήγα στο Golden Hall. Εκεί, το Βήμα Fm διοργάνωνει bazaar βιβλίου (1 βιβλίο προς 1 ευρώ) με σκοπό ΟΛΑ τα έσοδα να διατεθούν στα Κέντρα Αλληλεγγύης των Δήμων Αθήνας και Καλλιθέας. Βόλταρα λίγο και στα μαγαζιά, και τους στολισμένους διαδρόμους. Κόσμος παντού, καταναλωτικό πνεύμα 0,98%. Ελάχιστοι κρατούσαν τσάντες, οι περισσότεροι απλά περπατούσαν και χάζευαν τις βιτρίνες, τα μαγαζιά ήταν μισοάδεια. Στα "βιβλία" η ουρά ήταν τεράστια.
Κυριακή 18/12
Σήμερα ήμουν στα μέρη μου, στον Πειραιά. Η κίνηση ήταν αφόρητη. Περπατώντας είδα πως έκλεισε και το Metropolis, σημείο αναφοράς στις συναντήσεις των σχολικών μου χρόνων. Ύστερα πήγα στην Σωτήρος, είχα πολύ καιρό να δω τόσο κόσμο. Από τη μια κλειστά, εγκαταλελειμμένα μαγαζιά και από την άλλη έμποροι με κεράσματα και "happenings" προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τον κόσμο. Στην πλατεία Κοραή υπήρχαν ορισμένα παιχνίδια για τα παιδιά, είχε και καρουζέλ. Οι γονείς τους δεν χαμογελούσαν, ήταν σκυθρωποί. Η εικόνα στενάχωρη, σαν σκηνή από τα Χριστούγεννα του Σκρουτζ.
Δεν αγόρασα τίποτα παρά μόνο κουτιά για να βάλω τους κουραμπιέδες που θα έφτιαχνα το βράδυ. Είναι μια πειραγμένη συνταγή με αλάτι και πιπέρι, ελπίζω να βγουν νόστιμοι. Η έξοδος τελείωσε με φαγητό. Στη συνέχεια παιχνίδι με τα ξαδερφάκια μου.
8.30 μ.μ.
Γύρισα σπίτι και μέχρι να έρθει το βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου κάθησα στον υπολογιστή για χαζολόγημα και διάβασα αυτό. Μιλάει για γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους καθώς δεν μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα. Βούρκωσα. Προσπάθησα να κατανοήσω πως γονείς αντέχουν να αφήσουν το παιδί τους. Μάλλον δεν το παλεύουν αρκετά, σκέφτηκα. Ίσως πάλι, με αυτή την κίνηση, προσπαθούν να τους εξασφαλίσουν έστω μια στέγη αφού οι ίδιοι, πλέον, δεν μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα. Στο μυαλό μου άρχισε να σχηματίζεται ένας πίνακας SWOT. Δυνατά, αδύνατα σημεία, ευκαιρίες, απειλές.
1η περιπτώση: Η ζωή ενός παιδιού με μια οικογένεια που δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα.
2η περίπτωση: Ένα παιδί, στα σκαλιά ενός ιδρύματος που θα του εξασφαλίσει ό,τι δεν μπόρεσαν οι γονείς του.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Η φοβερή σκληρή πραγματικότητα,είναι εδώ. Πόσο θα επιμένουμε να κλείνουμε τα μάτια;
ΑπάντησηΔιαγραφή